Vier oktober is voor ons gezin een bijzondere datum, zowel op positieve als negatieve manier. Voor velen is het de dag waarop ze jarig zijn, voor anderen is het geen belangrijke datum, omdat er niets gebeurt dat memorabel is. Bij ons is dat wel het geval.

Vier oktober is de dag dat mijn zus, Marianne, overleed, nu zeven jaar geleden. Ze was net vijftig jaar geworden. We herdenken haar dan ook elk jaar. Hier gaan we het in deze blog niet over hebben.

Vier oktober is ook de dag dat zestien jaar geleden, onze oudste kat Sukie geboren werd. Sukie heeft een heel bijzondere geboorte gehad. In 2002 hebben wij een kat geadopteerd die Hershey heette, een ros-met-witte, zeer aanhankelijke kat. Zij groeide in een appartement op, en toen we later verhuisden naar onze eerste woning, kwam zij uiteraard gewoon mee. Hershey bleek een jager te zijn die liefst zolang en zoveel mogelijk op stap ging. Ze bracht op 4 oktober 2003 een nest van zes kittens op de wereld, vier ros-met-witte, en twee gevlekte, in onze kleerkast. Want voor een of andere reden, moest en zou ze in die kast bevallen (die we uiteraard hadden voorbereid).

De bevalling verliep voorspoedig, maar Sukie was vanaf de geboorte het zorgenkindje. Ze was erg klein, werd door haar broertjes en zusje opzij geduwd en kreeg nauwelijks voeding van haar moeder. We hebben haar met extra voeding erdoorheen gehaald, maar ze is altijd ons “ratje” gebleven. De andere kittens groeiden sneller en steviger op, maar Sukie was de slimste, en wist vaak op slinkse wijze haar maaltijden te vergaren. Tegen de tijd dat de kittens volgroeid waren, waren we zo gehecht geraakt aan haar, dat we haar hebben gehouden. Haar enige zusje ging bij een goede vriendin wonen, de rosse kittens kregen allemaal een warme thuis. 

Vandaag, zestien jaar later, is Sukie nog steeds bij ons. Nog steeds ons “ratje” die zelf beslist wanneer ze op je schoot komt liggen. Haar lievelingsplek is de televisie decorder. Toen we nog een groot model hadden, lag ze daar dag en nacht op – we hebben het ding dan ook meermaals moeten vervangen door de haren die tussen de elektronica gleden – en nu we een veel kleiner model hebben, gaat ze er gewoon naast liggen, met haar hoofd erop. 

Sukie heeft haar eigen willetje, maar ze is ook heel gemakkelijk in de omgang. Ze vond het allemaal prima dat er nog meer katten arriveerden in ons huis, en komt over het algemeen goed overeen met iedereen, zolang die maar uit haar buurt blijven 😉. Tijdens de lockdown lag ze dag en nacht bij onze zoon Michiel, wiens kamer we gereorganiseerd hebben. Ze heeft er haar eigen kussen, vlak naast zijn computer, want die geeft natuurlijk warmte af. 

Intussen is ons poezenhuishouden flink gegroeid. Hershey is helaas een jaar na de bevalling overleden. Haar jachtpartijen werden haar fataal. Onze kat Binky, de tweede in ons gezin, hebben we sinds 2003 niet meer. Na Hershey’s dood hebben we Smarty (15 jaar) geadopteerd, een grijze tijger, tevens de lieveling van onze oudste zoon, omdat ze even oud zijn. Enkele jaren later kwam Bailey eraan (13 jaar), opnieuw een rosse-met-wit, die gek is op laptops en keyboards. Zes jaar geleden hebben we Mickey (grijze-met-wit) en Hamley (zwart) geadopteerd, die gevonden werden als kittens in Buggenhout Bos, en beiden erg aanhankelijk zijn. Vier jaar geleden dook er opeens een katje in onze tuin op dat erg schichtig was en veel aandacht nodig had. We hebben haar kunnen vangen en temmen. Lexie is een Amerikaanse korthaar met een prachtige tekening in haar pels. 

We dachten dat het nu wel heel compleet was, maar twee jaar geleden doken opeens twee verstekelingen op in onze tuin, katten die daarvoor bij onze buren, verderop in de straat, woonden, maar daar niet meer konden aarden. Ze konden er door omstandigheden ook niet blijven wonen. Ze hebben deze plek als thuis gekozen, en in overleg met de buren hebben we ze geadopteerd. Mellie en Mango zijn zeer aan elkaar gehecht en blijven meestal samen.

Daarnaast hebben we nog konijntjes gehad, zowel van adoptie als tijdelijk, omdat we gastgezin waren voor gedumpte dieren. En dan waren er nog onze twee kippen, Witteke en Bruintje, geweldig lieve kippen die los in de tuin liepen en zich gedroegen als honden. Ze liepen ons achterna wanneer we in de tuin waren, en ze aten met de poezen mee. Soms kwamen ze binnen slapen. Witteke is zes jaar geworden, en Bruintje is op de gezegende leeftijd van zeven jaar enkele maanden geleden overleden. Momenteel hebben we nog een egelfamilie in de tuin zitten, en komen de katten van de buren frequent op bezoek.

Katten kiezen hun slaafjes, zegt men wel eens, en dat is hier ook het geval. Ik denk niet dat we ooit zonder dieren zullen zitten. Verwen je dieren extra op deze dag! 

Auteur:
Sandra J. Paul – Hamley Books