Op een donderdag, in Boekarest

Eerst koffie. Daar begint elke dag mee, altijd. Uit een aluminium potje dat al jaren met ons mee verhuist. Het kan op het gas, dat is fijn, want de elektriciteit wil er hier nog wel eens te pas en te onpas de brui aan geven. Als je de bedrading ziet hangen op straat is dat niet echt een verrassing.

De koffie drink ik achter de computer. Een van de grote voordelen van de laatste verhuizing is dat ik een kamer heb. Een kamer! Zonder noemenswaardige view, maar die verzin ik er wel bij. Een plek om te schrijven en te werken, ongestoord, behalve dan door een wit monster dat nergens rekening mee houdt en overal doorheen spint. Een plek waar al mijn favoriete jeugdboeken staan, om me heen. Via toetsenbord en scherm stap ik de wereld in van het verhaal waar ik mee bezig ben om daar een uur of twee rond te dwalen, personages te leren kennen en iedereen de kant op te duwen die ik voor ze bedacht heb, als het lukt, of om mee te buigen met het verhaal en de karakters, en de boel maar weer eens om te gooien.

Mijn dagen verlopen vrijwel allemaal hetzelfde. Veel mensen vinden dat saai en slaapverwekkend, ik gedij er prima bij. ’s Morgens als mijn hoofd helder is, mijn dochter naar school – online of live – en de echtgenoot aan het werk, schrijf ik anderhalf à twee uur. Niet als ik zin heb, of inspiratie, gewoon altijd. Die zin komt vanzelf en zonder arbeid komt er geen boek. Die uren doen me goed. Als ik maar iets gemaakt heb, of het nu drie zinnen zijn of een heel hoofdstuk, voelt de dag als gelukt.

Als ik na die uren de gewone wereld weer in stap en een rondje gezin, app en socials maak, begint het echte werk. Het eind van de ochtend, de middag en soms nog een stuk avond besteed ik aan schrijfklussen en redactie. Tussendoor haal ik mijn dochter op of ik pluk haar uit de digitale leeromgeving, we spelen, eten, maken huiswerk en lezen, bijna alles in gezelschap van de kat. ‘s Avonds probeer ik wat van het Roemeense, Franse en Nederlandse nieuws mee te krijgen, dat komt ervan als je hart in drie landen ligt. ‘Eigen schuld, dikke bult,’ roept Emma, een van mijn favoriete personages me toe vanaf de boekenplank. Ik glimlach en verheug me vast op morgen, op een nieuw verhaal.

Auteur: Lara Reims