Vond u het ook zo’n vreemd jaar? Ik alvast wel! Ik zag dit jaar ongelofelijke dingen, zowel in positieve als negatieve zin. Voor mij is 2020 een jaar dat ik niet snel zal vergeten.

Het begon in het voorjaar. Plots waren de woorden Corona en Covid19 niet meer van het scherm te branden. Het nieuwe virus, waar we eind 2019 voor het eerst van hoorden, leek uit China te komen. En hoe is een mens dan? “Ach, het zal wel niet tot hier komen, wij hebben toch ook niet veel last gehad van de vogelgriep?’

Mis poes, op 13 maart ging België op slot. Nog niet helemaal, maar de maatregelen om die nieuwe vorm van een verkoudheidsvirus in de dijken waren iets wat we nog nooit hadden gezien. Wie kon moest van thuis werken. Kinderen bleven thuis van school en werden geacht de lessen te volgen via de computer. Niet-essentiële winkels gingen op slot en voor het eerst zag ik in mijn lokale supermarkt mensen naar buiten gaan met karrenvrachten vol pastasaus en toiletpapier. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom je in een crisis een jaarvoorraad toiletpapier in je kast moet hebben, maar het was blijkbaar een ding.

Het tweede woord dat niet meer uit onze vocabulaire weg te branden was, werd “mondkapje” of “mondmasker”. Tot vorig jaar was dat iets wat je associeerde met chinezen of chirurgen, maar plots moest iedereen ze hebben. Alleen…. ze waren er niet. Op dat moment zie je waar een volk sterk in is. Er werden heel wat initiatieven op poten gezet om mondmaskers te naaien. Iedereen die nog ergens een naaimachine op zolder had staan, werd aangemoedigd om het even flink door te smeren, een aantal beddenlakens te verknippen en mondmaskers te maken voor de mensen in de zorg. Bekende Vlamingen leerden ons hoe je dat het beste zelf kon (onder het mom van…. zelfs ik met mijn twee linkerhanden kan het) en organisaties stelden hun lokalen ter beschikking om hele naaimarathons te organiseren.

De zomer kwam eraan en het virus leek zich terug te trekken. De curve dook naar beneden en we kregen weer hoop dat we snel van al die toch wel vervelende maatregelen verlost zouden zijn. Tijd dus om al die mensen in de zorg te bedanken voor hun eindeloos geduld en voor de vele overuren die ze presteerden. We kregen er zelfs een heus lied en dans bij, want wie stond er niet stiekem mee te dansen op Jerusalema? (Ik dus, ik beken met het schaamrood op de wangen dat ik het ding nooit onder de knie kreeg).

En toen werd het september. De kinderen gingen weer naar school, iedereen ging weer aan het werk en de vliegtuigen vol met toeristen landden weer op de luchthaven. En met het nieuwe schooljaar kwam ook Covid19 weer opzetten. De tweede golf was ingezet en voor een tweede keer op een jaar tijd werden heel wat mensen gedwongen om technische werkloosheid aan te vragen. We hadden het beest niet bezworen, het was gewoon even ondergedoken en kwam nu terug “with a Vengeance”. Voor velen was het toen al duidelijk dat we de feestdagen niet zoals anders zouden vieren, ze zouden gelijk krijgen.

En ondanks alle kommer en kwel van dit jaar, de mensen die we verloren of de mensen die heel erg ziek werden, was ook dit jaar gemengd met goed en slecht, net zoals elk jaar. Voor mezelf – en voor een aantal collega-auteurs ging een droomwens in vervulling. We kregen een boekencontract bij een echte uitgeverij en voor het eerst konden we ons werk in de hand houden. Voor al deze nieuwe auteurs ging er een nieuwe wereld open. Een wereld van deadlines, gespannen afwachten of de uitgeverij het manuscript zou aanvaarden. Een wereld van revisies, soms een paar. En wachten, veel en lang wachten op het volgende stuk van het traject. Er moest een cover gekozen worden, een bio geschreven, een flaptekst in elkaar gebokst. Boekvoorstellingen werden een digitaal gebeuren.

Maar net als iedereen wacht ik met spanning op de dag dat we bij de bakker opnieuw een brood kunnen bestellen zonder mondmasker op. Dat we weer vrienden kunnen ontvangen en de nare bijsmaak van dit jaar kunnen wegspoelen. Dat er weer een echte boekenbeurs is waar je heerlijk kan rondlopen tussen al die nieuwe en oudere pareltjes, dat je fans kan ontmoeten en je boeken signeren met een persoonlijke boodschap. Dat je elkaar opnieuw kan knuffelen want die warmte heb ik echt wel gemist.

Nog even volhouden dus. Het is bijna 2021 en ik geloof er rotsvast in dat we dat verdomde virus de baas gaan worden. Dat we weer gewoon kunnen verder gaan met ons leven en dat 2020 een boze droom bleek. Volhouden dus, want het wordt weer beter, daar ben ik zeker van. En laat ons vooral de positieve dingen uit dit rampenjaar in onze herinnering bewaren.

Ina De Man