Een paar weken geleden werd ‘Het woord van het jaar’ gekozen. Anderhalvemetersamenleving, is het woord van 2020, op de voet gevolgd door fabeltjesfuik en viruswappie. 

Geen van deze woorden heeft een positieve lading. Een samenleving op anderhalve meter is niet iets waar veel mensen gelukkig van worden en ook een fuik vol fabeltjes lijkt me niet de plek waar het aangenaam vertoeven is. Mensen zal ik niet snel viruswappie noemen, als ik ze ook schat, liefje of beertje als koosnaam kan geven. 

Voor mij dekken deze woorden ook helemaal niet de lading van 2020. 

Natuurlijk, ik heb mijn mening en mijn gedachtes, sta niet achter elke besluit dat genomen wordt maar word door mijn werk in de zorg ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Ook ik heb collega’s ziek zien worden en zelfs zien overlijden. Zelf ben ik ziek geworden en heb nog lang restschade van het virus gehad en mijn longen zijn niet meer volledig herstelt. 

Dat is een zorg die soms door mijn hoofd speelt. Maar het is geen verhaal dat ik graag en veelvuldig deel. Het past niet bij mij, omkijken. Net zomin als dat ik iemand ben die kijkt naar wat niet kan. 

Ik kan nog veel en veel heeft in 2020 ook een nieuwe waarde gekregen. 

Nog nooit heb ik zoveel kaarten, bossen bloemen en cadeautjes verzonden. Nog nooit heb ik zoveel kaarten, bossen bloemen en cadeautjes gekregen. Je hoeft mensen niet fysiek te zien om ze te laten weten dat je dichtbij hen bent, dat ze belangrijk voor je zijn en dat uit het oog niet uit het hart is. 

Verjaardagen, Kerst, we vierden het klein. En genoten groots.

Dit jaar was er tijd voor gezelschapsspelletjes, met lekkere hapjes en aandacht voor elkaar op de bank, wandelingen door de mooie natuur die virusvrij is, goede boeken lezen en eindelijk echt kunnen profiteren van dat abonnement op Netflix en Videoland. 

De ratrace die we ons vrijwillig op hebben gelegd, de 24-uurs maatschappij waarin je op elke dag van de week naar winkels kan, hij kwam tot stilstand en bracht rust. 

Natuurlijk, in het begin stond ik al met mijn jas aan en de autosleutels in de hand om buiten te denken: ‘Oh, wacht’ maar dit wende snel en gaf tijd voor bezinning. Al die spullen die ik kon kopen en nu aan me voorbij moest laten gaan, ik blijk ze helemaal niet nodig te hebben. 

Het onbetaalbare is de tijd die we nu overhouden voor elkaar. 

Ik geniet van mijn huis, van mijn gezin en er lijkt een laagje van verplichting van me af gevallen te zijn, dat helemaal geen verplichting bleek te zijn.

Natuurlijk, ik werk harder dan ooit. Maak meer uren dan ooit. Want hoewel wij misschien klaar zijn met corona, is het virus nog niet klaar met ons. 

En ja, dat maakt ook dat ik financieel deze pandemie niet voel. Dat ik daarmee een bevoorrechte positie heb. 

Aan de andere kant word ik door het werk ook meer dan gemiddeld geconfronteerd met hoe groot het leed is van de mensen met wie ik beroepsmatig te maken krijg. 

Mijn werk heeft een compleet andere invulling gekregen. Waar ik eerst in een klein deel van mijn werk met virussen te maken had, draait nu tachtig procent om een virus. Hoe houden we het op afstand, wat kunnen we doen als het ons treft en ook, hoe gaan we om met de nabestaanden als het virus zich in zijn meest meedogenloze vorm heeft laten zien. 

Ook ik heb afscheid moeten nemen van mensen die me dierbaar waren maar wiens uitvaart ik slechts digitaal kon volgen. 

Er zijn vrienden die ik al een jaar niet meer gezien heb. 

Dingen waar ik enorm naar heb uitgekeken maar die niet doorgingen.

Toch maakt dit alles ook, dat ik juist wat ik wel heb, beter ben gaan zien. 

Voor mij is 2020 dan ook geen jaar van louter ellende. Naast dat ik geloof dat alles zijn redenen heeft, is het ook weer een wake-up-call voor hoe ik in het leven wil staan. Het is een uitdaging geweest voor mijn visie die ik op het leven heb; Het is niet dat wat je overkomt wat jouw leven bepaalt, maar hoe je omgaat met dat wat je overkomt.

2020 het was een raar jaar.

Mijn woorden om het te omschrijven zijn gezinsgeluk, berusting en dankbaar.

Het zijn positieve woorden om een bijzonder jaar mee af te sluiten. 

2021, het zal anders worden. Maar niemand weet nog hoe. Toch, als ik ook het nieuwe jaar met deze drie woorden af mag gaan sluiten, ben ik een gezegend mens.

Voor iedereen, alle goeds voor 2021. Hoe zwaar het coronavirus je ook getroffen heeft, op welke andere manier het leven soms zwaar voor je was, ik hoop dat je uit dit jaar ook kleine cadeautjes mee mag nemen naar komend jaar.

Dat het je lukt ze te koesteren als lichtpuntjes als het soms lijkt alsof het altijd donker zal blijven. Was 2020 voor jou een mooi jaar, ondanks een pandemie of misschien zelfs wel dankzij deze pandemie, houdt het vast. En bovenal, kijk om naar elkaar. Want uit het oog, is niet hetzelfde als uit het hart. 

Door Esther Boek