fbpx

Een dag uit het leven van… Petra Doom

– ‘Als je een sneeuwbal in een glas zou doen, zeg maar… hoeveel water zou je dan hebben? Een half glas?’
– ‘Mmm, ik zou denken twee derde. Hangt er natuurlijk vanaf hoe groot de sneeuwbal is.’

We wijden ons allebei weer in stilte aan het werk waar we eigenlijk mee bezig zijn. 

Wat later:

– ‘Als je een band om je nek hebt, hé… en je spant je spieren… zie je die dan ónder of boven de band?’
– ‘Wacht, waar zit die band dan… hier?’ (Welsprekende handgebaren.) ‘Erboven dan. Maar ze zitten natuurlijk in feite
altijd…’
– ‘Ónder de band, ja, dat is mijn dilemma.’
– ‘Ik zou onder zetten, ja.’

Waar een schrijver en een bedenker van D&D-avonturen samen thuiswerken komen er al eens kwesties voorbij waarbij je beter geen vragen kunt stellen, als je geen spoilers wil. 

Vanmorgen ben ik gewekt met de belofte dat mijn havermout (vandaag met kardemom, rijstmelk en papaya), klaarstond. Het heeft zo zijn voordelen om de langslaper in huis te zijn. Nadat ik opstond heb ik eerst mijn berichtjes en mails gecheckt, heb ik me laten verleiden om Facebook en Instagram even te openen, en heb ik – na net iets te lang afleiding omdat het er op een leesgroep gezellig aan toe ging – alles weer afgesloten. Vandaag is een schrijfdag en daar wil ik mijn hoofd vrij voor hebben.

Eerst nog even een spoedklus voor een van mijn klanten afwerken. Ze wil een artikel voor haar website, waarin ze graag een oude parabel zou verwerken. Dat zijn het soort tekstschrijfopdrachten waar ik naar uitkijk. 

Daarna laat ik de echte wereld los en stap in degene die ik aan het creëren ben. Ik open het bestand Kinderen van Orpheus en lees een paar alinea’s terug. Gisteren was ik te diep in de actie om me heel erg druk te maken over wáár de concertzaal die ik heb bedacht moet liggen, maar vandaag wil ik die eerst een plekje geven in Parijs. Ik pak er een reisgids bij en de websites die ik eerder al heb opgeslagen en ga aan het puzzelen. Oké, ik denk dat het daar moet kunnen. 

Daarna laat ik me weer meevoeren door mijn personages. Wanneer één van hen ineens iets doet dat ik niet verwacht voel ik die vertrouwde ademloosheid – deze scène vertelt zich aan mij, dat wordt een goede. 

Ik laat de flow alleen – met enige tegenzin – onderbreken door een middagwandeling. Als ik in the zone ben, dan wil ik het liefst eindeloos doorgaan, maar ik weet uit ervaring dat het juist helpt om even te pauzeren en afstand te nemen. 

’s Avonds is het mijn beurt om te koken. Terwijl ik groenten snijd, leest mijn man een stukje verder voor uit Iskari, het boek dat we op deze manier samen aan het lezen zijn. Na het eten storten we ons op Netflix – Star Trek vandaag – en daarna steken we een paar kaarsjes aan en beëindigen we de dag met een paar leesuurtjes. Ik lees eerst een nieuwe versie van de mythe van Orpheus die ik onlangs heb opgesnord en ga daarna verder in een nieuwe urban fantasy die ik voor Kerst heb gekregen. Op de achtergrond zijn mijn hersenen alweer bezig met de volgende scène… dus de kans is groot dat ik straks na middernacht, als manlief slaapt, nog een uurtje verderschrijf…

Auteur: Petra Dooms