Door Pen Stewart

Een eerste blogje voor op de Hamley Books-website.

Laat me er maar meteen knallend invliegen, dacht ik. Laten we het maar eens hebben over hoe goed ik 2020 doorkwam, en die vreselijke lockdown en heel dat Corona-gedoe.

Algauw sloeg de twijfel toe over hoe ik dat moest aanpakken. Tja, wat moest ik daarover gaan vertellen? Het ging eigenlijk goed. Ik schreef een nieuw boek. Twee zelfs! En ik mocht deel gaan uitmaken van deze fantastische  uitgeverij. Dat gebeurde allemaal in 2020, en het was goed! Meer nog: het waren grote stappen vooruit, en ik ben er immens dankbaar voor.

Echter, zoals voor iedereen, zat er ook voor mij een zwarte keerzijde aan 2020. En als we het hebben over hoe iemand het vorige jaar is doorgekomen, dan gaat het eigenlijk hierover: wat is de balans?

Balans

Wegen de goede dingen die jou overkwamen op tegen de slechte dingen?

Het probleem is, dat dit voor steeds meer mensen niet meer zo is. Toen de lockdown inging, gebeurde dat twee dagen voordat ik naar de tentoonstelling van Van Eyck kon gaan, in het museum voor schone kunsten in Gent. Maanden tevoren had ik mijn ticket geboekt. Nu ben ik eigenlijk niet zo’n tentoonstellingenloper, maar deze wou ik voor geen geld missen. Ja, daar gingen we dus al. Deze tentoonstelling miste ik dus wél. Het bleek de toonzetting voor de rest van het jaar, en meer: tot op de dag van vandaag gaat dit door. Maar uiteindelijk zijn er natuurlijk veel ergere dingen dan het missen van een tentoonstelling. Dus kop op, en rechtdoor.

Daarnaast moesten we opeens thuis werken (ik heb nog een halftijdse job naast het schrijven). En die kinderen moesten opeens ook thuis les volgen (met alle kleine en soms grotere problemen die daarbij komen; elke ouder met tieners in huis weet nu waarschijnlijk waarover ik het heb). De echtgenoot moest ook thuis werken, en opeens zat ik op mijn vrije dagen niet meer alleen thuis om te schrijven. Toch schreef ik, meer dan in lange tijd.

Schrijven

Schrijven bleek nu, meer dan ooit, te zijn wat het eigenlijk altíjd al was, en het vervulde zijn functie in mijn leven opnieuw met verve: de ultieme afleiding, de oneindige energiebron die me blij maakt. En jeetje, wat had ik het nodig om blij te kunnen zijn. En tegelijk besefte ik hoe goed wij het hadden. Ik zat niet in mijn eentje in een appartementje zonder tuin. We zaten met ons gezin in onze bubbel, zaten in de tuin in de zon, er deden zich geen drama’s voor. En ok, ik was een pak lezingen kwijt, ik moest het altijd aangename contact met lezers missen op beurzen en festivals (nog steeds, en mensen, wat mis ik jullie energie, jullie enthousiasme, en jullie liefde voor onze boeken en het schrijven!) maar hoop en al “viel het nog wel mee”. En ja, dat zet ik tussen aanhalingstekens.

Want buiten die bubbel werd de wereld steeds zuurder, zo leek het wel. En tot op de dag van vandaag, gaat dat ook door. In het begin liet ik mijn stem horen, en deelde ik mijn mening. Vandaag echter, doe ik dat steeds minder. Geen zin meer in kwetsende opmerkingen en discussies die nergens toe leiden.

Die balans, die was steeds moeilijker in evenwicht te houden. Er kwamen best een paar tegenslagen op mijn stapeltje terecht, ondanks het uitblijven van grote drama’s. Nu slaat die balans steeds meer naar de verkeerde kant door. Mijn energie zakt, ondanks de vele goede dingen die gebeuren, maar ik blijf vechten. En mijn hart gaat uit naar de mensen die deze periode wél met drama’s moeten doorkomen. Want dan is het pas écht zwaar.

Het goede nieuws is, dat ik mijn hoop niet kwijt ben. Creatie is voor artistiekelingen nu eenmaal soms hun vloek en bijna altijd hun grootste kracht.  En er is licht aan het einde van deze donkere tunnel. Hopelijk kunnen we er in de zomer weer tegenaan. Want er komt nu eenmaal een heel leuk, nieuw boek van me aan en ik kijk er naar uit dat te delen met jullie.

Die balans, die gaat ooit weer doorslaan, de positieve kant op, met een stralende lach! We gaan elkaar weerzien, we gaan weer samen lachen, verhalen delen, boeken signeren. Onthoud dit, lieve lezers: we zitten hier samen in, en sámen maken we er het beste van.

Ik kijk er naar uit jullie allemaal weer te ontmoeten, jullie ook?

Lieve groet, Pen