Door Bram Baptist

Tja, wat was het voor een schooljaar? Ik zou het misschien kunnen omschrijven als de Zwitserse Alpen. Een schooljaar met sterke pieken en dalen, met soms ijskoude momenten. In tegenstelling tot een bergketen, moesten we meebewegen met de ontwikkelingen, flexibel zijn, zoals dat heet.

Ik ben docent geschiedenis op een middelbare school in Nederland. We begonnen hoopvol na de zomervakantie. Met zo’n dertig scholieren in een lokaal, was het erg gezellig. Er leek weinig aan de hand. Ik probeerde zoals gebruikelijk zo snel mogelijk alle namen te leren, zat bovenop de schoolregels en gaf vol passie uitleg over de geschiedenis. De cijfers waren niet slecht en iedereen was tevreden.

Alles gaat dicht

Na de herfstvakantie steeg het aantal besmettingen en af en toe werd een klas naar huis gestuurd bij een positieve testuitslag. Geen probleem, ik klapte mijn laptop open en ging digitaal. Een enkele leerling deed zijn camera aan, de rest bleef donker. Na een korte uitleg, zette ik ze aan het werk. Ik had geen idee of ze de opdrachten maakten, maar je probeert wat.

Half december ging ineens alles dicht. Het aantal besmettingen liep de spuigaten uit en er ontstonden problemen op de IC’s. Alle lessen gingen online en ook na de kerstvakantie bleef het behelpen. Een aantal toetsen werd via ZOOM afgenomen door gymdocenten en ik bedacht allerlei manieren om de leerlingen met ICT-tools te activeren. Wekenlang sprak ik tegen een beeldscherm, maar bereikte ik ze wel? Ging het wel goed met ze?

Tv-schermen in de gymzaal

Gelukkig mochten de examenleerlingen wel naar school. Zij kregen les in de gymzaal op 1,5 meter afstand. Grote Tv-schermen op wielen projecteerden mijn PowerPoints. Het gaf me een goed gevoel dat mijn havo 5 klassen op school waren. Je kon “echt” met ze praten en de grappen die ik maakte werden soms beantwoord met gelach. Ik had ook serieuze gesprekken met leerlingen die zich grote zorgen maakten over het eindexamen. Of zeer verdrietige gesprekken over een opa of oma die Corona niet had overleefd. Er zijn best veel opa’s en oma’s van mijn leerlingen overleden.

De andere klassen kregen alle lessen online. Meestal rende ik met mijn laptop in de hand van de gymzaal naar een leslokaal om zo snel mogelijk de online les te kunnen starten. Het hielp niet heel veel, want ik had al een aantal berichten waarin stond: “meneer, kunt u mij toelaten?”

Corona schakelt me uit

Zo vloog ik een aantal weken met een laptop door de school. Ik leerde snel te schakelen tussen een normale les in de gymzaal en een online les. Toen kwam de toetsweek van havo 5 en kort daarna kreeg ik Corona. Ik wist dat dat moment een keer zou komen. Veel collega’s waren me al voor gegaan. Ik had de week ervoor honderden toetspapieren ingenomen met antwoorden van de leerlingen. Zou het virus mij op deze wijze hebben bereikt? Geen idee. Het maakt ook niet uit. Ik werd best heel ziek en mijn lessen vielen allemaal uit. Ik kon nauwelijks mijn laptop nog openklappen.

Na een week, stond ik weer in de gymzaal, trillend op mijn benen van vermoeidheid. Mijn reuk was verdwenen en ik was ontzettend moe. Uitrusten was geen optie, mijn klassen moesten richting het examen. Gewoon doorgaan en die vermoeidheid eruit rammen, dacht ik.

Verdriet en eenzaamheid

Met mijn online-leerlingen ging het niet goed. Ze raakten totaal gedemotiveerd en voelden zich eenzaam en ongelukkig. We haalden de meest kwetsbaren naar school. Op een gegeven moment hadden we halve klassen op school met leerlingen die het niet konden bolwerken. We hadden “echt” contact met elkaar en spraken vaak niet over de lesstof, maar over hoe het met hen ging. Deze scholieren wilden ontzettend graag naar school. Soms kwamen ze juichend binnen, anderen barstten in tranen uit omdat ze het niet meer zagen zitten. Hier was ik niet voor opgeleid en ik zei de dingen die in me opkwamen om hen te helpen. Misschien heeft het geholpen. Het was een zware tijd voor ons allemaal.

Lichtpuntjes

Gelukkig gingen de scholen in juni weer open en stroomden de lokalen weer vol. Ik genoot van de sfeer, het contact met de leerlingen en de gezelligheid in mijn lokaal. Meestal maakten mijn leerlingen geen huiswerk of hadden ze geen boeken mee. Wat deden ze eigenlijk op school? Ik vond het niet heel erg en was allang blij dat ze er waren.

In mijn mentorklas heeft iedereen zijn diploma gehaald. Een reusachtige prestatie! Nu is het zomervakantie. We strompelen naar de eindstreep. Blij dat we het gehaald hebben!