“Niets is gemakkelijker dan zo te schrijven dat geen mens het begrijpt; niets is moeilijker dan belangrijke gedachten zo uit te drukken dat ieder mens ze begrijpt.”

A. Schopenhauer

Ik weet dat de wekker binnen een half uur afloopt maar ik ben al wakker. Klaarwakker eigenlijk want in mijn brein speelt zich al heel de nacht een scene af. Die scene waarmee ik de vorige dag last had. Het wilde niet lukken zoals ik het in mijn hoofd had, de dialogen liepen stroef. Ik wist dat het kwam omdat het verhaal hier even vakantie had genomen en dat zou pas beteren als de vakantie voorbij was. En laat dat nu net vannacht gebeurd zijn. Ik overleg bij mezelf of ik zal blijven liggen om de scene nog wat door te kauwen, maar ik ken mezelf. De kans dat ik dan weer even wegsoes en dat ook de scene foetsie is, maakt dat ik het alarm voortijds afdruk en het dekbed terugsla. Naast mij ligt mijn wederhelft nog gelukzalig te ronken, ik laat hem nog effe doen. Onderweg naar de badkamer begint de scene een eigen leven te leiden en tegen ik in de keuken op het knopje van de koffiezet druk zit het erin.

Even later zit ik achter mijn laptop. Vandaag is namelijk schrijfdag en dan staat de rest van mijn leven even ‘on hold’. Whatsapp op de computer gaat uit, alleen op mijn GSM blijft het ping ping ping doen, maar ik hoor het niet, het geluid staat namelijk uit. WIl je me bellen vandaag? Pech, ik zal tijdens de middagpauze wel even kijken wat ik allemaal gemist heb, maar vandaag gaat mijn verhaal voor. En ook mail moet wachten tot vanavond.

Omdat de scene helemaal klaar zat in mijn hoofd, vliegen mijn vingers over het klavier en langzaam vult de pagina zich met woorden. De ene scene na de andere rolt over het scherm. Af en toe stoppen mijn vingers met ratelen om een nieuwe kop koffie te schenken, de haarkleur van één van mijn personnages op te zoeken of voor een snelle sanitaire stop. En mens is tenslotte geen machine, nietwaar? Vandaag is een goeie dag, ik aarzel niet en loop nergens tegen rare dingen aan.

Tegen half zes steekt manlief zijn hoofd om de deur. ‘Wat eten we vandaag?’ Ik kijk verdwaasd op. ‘Hé is het al zo laat? Geen idee, nog niet aan gedacht. Iets uit de vriezer of toch maar frietjes?’ Ik heb nog geen zin om te stoppen, zeker niet nu het zo vlotjes gaat. Maar er is ook nog dat andere leven, dat leven van normale mensen die boodschappen doen, naar de brievenbus lopen, eten maken. En samen met manlief op de bank TV kijken. Maar stiekem is mijn hoofd toch al weer bezig met een nieuwe scene. Niet voor dit verhaal, maar ooit… ja ooit gebruik ik wat er net in mijn hoofd is opgedoken.