Inge Sleegers

Binnenkort verschijnt Wereld van Wanhoop, het slot van Inge haar Duologie. 

Maar wie is Inge?

Haha, dat vind ik altijd een supermoeilijke vraag. Een collega-auteur noemt me weleens een realistische positivo en dat klopt ook wel. Ik kijk best kritisch naar de wereld, trek me onrecht nogal sterk aan, maar ik probeer altijd een stukje hoop te vinden. Die dualiteit vind je ook terug in mijn verhalen. Die maatschappelijke relevantie is voor mij ook belangrijk in andere dingen waar ik mee bezig ben. Naast schrijven werk ik als communicatiespecialist in de sociale sector en ondersteun ik andere auteurs van eigen bodem bij hun boekpromotie via mijn freelance activiteit One 4 All Stories. De tijd die daarna overblijft, spendeer ik graag met mijn gezin. Af en toe waag ik me ook eens op de planken als actrice/zangeres of sla ik een tekenblok open.

Waar gaat de duologie over?

In ‘Wereld Zonder Water’ hebben strikte regimes de macht gegrepen na een klimaatramp en een daarop volgende Wateroorlog. Ze reguleren niet enkel het gebruik van drinkwater, maar stellen ook andere regels in, die de rechten en vrijheden van mensen beperken. Zo moeten alle meisjes op hun achttiende verjaardag een examen afleggen, dat hun toekomstige plaats bepaalt in de maatschappij. In de stad Atlantis volgen we Nimue en enkele andere meisjes op hun overlevingstocht in deze nieuwe realiteit.

In ‘Wereld Van Wanhoop’ komt de macht in handen van het Verzet, maar of dat nu zoveel beter is? Bovendien wordt Atlantis alweer bedreigd door een nieuwe natuurramp. Zal de stad standhouden nu een zandstorm met grote snelheid nadert? En wie is die mysterieuze vreemdeling die de verhoudingen in Atlantis op hun grondvesten doet daveren?

Waar haalde je inspiratie om dit verhaal te schrijven?

Tijdens de coronacrisis ben ik beginnen nadenken over de dingen die ik om me heen zie gebeuren. De eerste klimaatramp dicht bij huis, steeds heftigere verhalen van misbruik in de cultuursector en daarbuiten, de polarisatie rond allerlei sociale thema’s, extreem gedachtegoed lijkt steeds meer in opmars. In de zomer van ’21 was de machtsgreep in Afghanistan een hot item. De beelden van mensen die vliegtuigen bestormen, vrouwelijke politica die moeten onderduiken en de beklijvende tekeningen van een Afghaanse kunstenares staan voor altijd op mijn netvlies gebrand. Al die gebeurtenissen inspireerden mij voor het schrijven van dit boek.

Toch is het geen zwartgallige reeks. Het is ook een verhaal over hoop, over de ongelofelijke kracht van mensen en over hoe we, als we voorbij onze verschillen kijken en samenwerken, tot zoveel goeds in staat zijn. Een verhaal over liefde en vriendschap, die ontspruiten als onkruid tussen de barsten in het asfalt. De wereld is wat wij er van maken en veel hangt af van hoe wij de komende jaren met die wereld en elkaar zullen omgaan. Vooral dat heb ik willen meegeven in dit tweeluik. Ik droom stiekem van een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn en eigen keuzes kan maken. Wij hebben de kracht om dingen te veranderen, we moeten het alleen willen.

Je schreef al eerder standalones. Wat maakt een duologie zo anders? 

Het belangrijkste verschil is voor mij dat je niet van nul kan starten. Bij een stand alone doe je bij wijze van spreken je zin, je begint immers telkens opnieuw van een wit blad. Bij een reeks moet alles kloppen, je moet je houden aan de chronologie van het vorige boek. Bij het schrijven van Wereld Van Wanhoop ben ik regelmatig gaan spieken in Wereld Zonder Water of alles wel klopte. Wat was er precies in die dialoog gezegd? Wat was de exacte formulering in de brief? Welke verwondingen had dat personage juist? Het leuke aan een reeks is wel dat je inhoudelijk veel meer kan vertellen. Dit verhaal had nooit zo spannend en krachtig geweest in een enkel boek.

Wat vond je het moeilijkste aan het schrijven van dit verhaal?

Wel, mijn bedoeling was niet enkel een entertainend en spannend boek te schrijven, maar ook tot nadenken te stemmen. Ik vond het belangrijk de lezer mee te nemen in de emoties die het hoofdpersonage ervaart tijdens de nachtmerrie waarin ze belandt. Nimue weet niet wat er met haar zal gebeuren of waar ze terecht komt. Ik vond het belangrijk dat de lezer diezelfde onrust ervaart, alleen wilde ik natuurlijk niemand echt nachtmerries bezorgen. Daarom heb ik ervoor gekozen om veel met suggestie te werken. Tussen de lijnen door ontvouwen zich de details van de gruwelijke realiteit waaruit de personages willen ontsnappen. Dat evenwicht; tussen emoties en gebeurtenissen krachtig overbrengen en details geven zonder te choqueren, vond ik best moeilijk. Het is een beetje eigen aan een dystopie denk ik: hoe ver ga je om je verhaal te brengen?

Wat is de beste tip die je toekomstige schrijvers wil meegeven?

Als je publicatie voor ogen hebt, heb je een plan nodig. Je verhaal moet niet alleen goed geschreven zijn, er moet ook een publiek voor zijn. Je moet nadenken over wat jouw doelgroep wil lezen en tegelijk jouw eigenheid zoeken als schrijver. Verder moet je niet enkel nadenken over je verhaal, maar ook over wie jij bent als schrijver. Wie ben jij en waar sta je voor? Wat maakt jou anders dan andere schrijvers in jouw genre? Lezers willen niet alleen een goed verhaal lezen, maar ook weten wie de mens achter dat verhaal is. Bij schrijven komt veel meer kijken dan je denkt. Het schrijven van het boek is eigenlijk nog het minste werk van allemaal.

En nu? Zitten er nog verhalen in je hoofd? 

Wel, voor 2024 komt er iets heel bijzonders aan. Voor het eerst verschijnt er een boek van mij voor kinderen. Het wordt een spannend jeugdboek over een jongen die een bijzondere ontmoeting heeft met een griezelig wezen in een grot. Ik schreef het niet alleen, maar samen met de leerlingen van basisschool Albrecht Rodenbach. Dat was superleuk om te doen! Kinderen hebben vaak ideeën waar wij als volwassenen niet aan denken. Ik ben blij dat ik op hun ongebreidelde fantasie beroep kon doen. Ze zijn super enthousiast dat hun verhaal nu als echt boek in de winkel zal liggen. Wat een nieuwe Young Adult betreft ben ik wat in dubio: iets nieuws starten of verder werken op een verhaal dat ik nog in de schuif heb liggen. We zien wel wat het wordt. Zodra ik het weet, weten jullie het ook (knipoogt).