fbpx
Ga naar de inhoud

Liefde in pyjama

Auteur: Sophia Jager
liefde in pyjama sophia jager feelgood hamley-books

2.99

Omschrijving

Na het overlijden van haar vader blijven Elena en haar moeder achter met een grote schuldenlast, die hun leven overhoop heeft gehaald.
Dan trekken er nieuwe mensen in het huis naast hen in, een weduwnaar met zijn twee volwassen kinderen. Elena’s moeder kan het wel heel erg goed vinden met de man. Elena wil niets weten van de buren, al zeker niet van de oh zo perfecte buurjongen die opgehemeld wordt door iedereen. Ze is dan ook vastbesloten om hem te negeren, en wanneer de zoon des huizes er hetzelfde over lijkt te denken, komt haar dat prima uit.
Maar dat is buiten Elena’s moeder gerekend, die hen in de val lokt. Hoe kan een eerste ontmoeting tussen twee mensen in pyjama goed verlopen?

E-book

Verschijnt 24/02/23

Interview auteur

Gisteren verscheen Liefde in pyjama, jouw tweede novelle bij Hamley Books (na Er hangt vuurwerk in de lucht). Toch is dit in vele opzichten een heel ander soort verhaal. Liefde in pyjama is een novelle met een aantal diepere thema’s. Waarom vind je dat dit kan binnen feelgood?

Goh, dat is een goeie vraag. Ik vind persoonlijk dat heftige thema’s die uit het leven geplukt worden, best kunnen in een feelgood. Misschien is het dan niet meteen een klassieke feelgood in het woord, waar je de typische boy meets girl situaties hebt, maar uiteindelijk eindigt het altijd wel goed en krijgen de karakters hun happy ending. Ik zie niet in waarom dit niet zou mogen in verhalen zoals dit, tenslotte maken wij in ons dagelijks leven ook mooie en minder mooie dingen mee, toch?

Een van die thema’s is afscheid nemen en rouw. Hoofdpersonage Elena is namelijk haar vader verloren. Waarom vond je dit thema belangrijk genoeg om te gebruiken in je verhaal?

Ik ben zelf een tijdje geleden ook mijn vader verloren, wel in minder dramatische omstandigheden zoals in dit verhaal. Mijn vader liet geen problemen na, en hij had een mooi leven geleid. Voor de situatie in dit verhaal heb ik me gebaseerd op iets dat ik gehoord had op kantoor, waar mijn collega echt in deze situatie terechtgekomen is en er jarenlang voor moest opdraaien. Zeer heftig. Toch liet ze nooit de moed zakken en heeft ze de gebreken van haar vader aanvaard, ook al heeft hij hen veel problemen nagelaten.

Ze blijven achter met een grote schuldenlast, waardoor het verlies nog zwaarder wordt. Ook de nieuwe buren hebben een dieper verhaal bij. Toch is er (natuurlijk) ook ruimte voor romantiek en liefde. Vond je die combinatie en dat evenwicht moeilijk?

Nee, eigenlijk kwam dit vanzelf in het verhaal, omdat ik erg sterk geloof in het feit dat sommige deuren sluiten en anderen dan weer openen, en zo ruimte scheppen voor nieuw geluk na ellende en verdriet. In dit geval vond ik het wel belangrijk dat het hele voorval met de vader ook al even achter hun lag, want dit kan je natuurlijk niet zomaar allemaal vertellen. Er moet ook ruimte zijn voor verdriet, alles een plek geven en dan stilaan in de richting van een nieuw leven gaan. Iemand zei me onlangs: ‘Er is een leven voor en een leven na verdriet’, en dat wilde ik hier ook toepassen. Je kunt niet verwachten dat mensen de rest van hun leven treuren. Life goes on, is een cliché, maar het is ook wel zo.

Hoe zorg je ervoor dat dat mooi in balans blijft?

Ik schrijf veel op mijn gevoel en wilde het verhaal van de vader en het verdriet in een soort van flashback gieten die verteld wordt doorheen het verhaal, om dan op te schuiven naar het geluk, als het ware. Het is uiteraard geen verrassing hoe het verhaal zal eindigen, en dat vind ik prima, zeker rond Valentijn. Maar ik vind het wel mooi om te mogen beschrijven hoe het leven en nieuwe relaties organisch en vloeiend in een leven dat getekend werd door verdriet, een kentering te geven.

Ik wist vanaf het begin wat ik wilde vertellen, en heb de rest uit mijn vingers laten vloeien.

Wat hoop je dat lezers meenemen na het lezen van dit verhaal?

Dat er altijd ruimte is voor een glimlach, een lach, hoop, geluk, nieuwe liefde, ongeacht het verdriet dat je met je meedraagt en wat er is gebeurd. Dat kan in kleine beetjes komen, maar ook in grote stappen. Maar bovenal: gun je zelf altijd en eeuwig de tijd om te rouwen wanneer je iemand of iets hebt verloren. Elke stap wordt altijd een stapje in een nieuwe richting. Ik wilde in dit verhaal hoop geven na ellende, en mijn personages het geluk dat ze verdienen. (Dat gun ik iedereen).

 

Gerelateerde producten