Door Bram Baptist Tja, wat was het voor een schooljaar? Ik zou het misschien kunnen omschrijven als de Zwitserse Alpen. Een schooljaar met sterke pieken en dalen, met soms ijskoude momenten. In tegenstelling tot een bergketen, moesten we meebewegen met de ontwikkelingen, flexibel zijn, zoals dat heet. Ik ben docent geschiedenis op een middelbare school in Nederland. We begonnen hoopvol na de zomervakantie. Met zo’n dertig scholieren in een lokaal, was het erg gezellig. Er leek weinig aan de hand. Ik probeerde zoals gebruikelijk zo snel mogelijk alle namen te leren, zat bovenop de schoolregels en gaf vol passie uitleg over de geschiedenis. De cijfers waren niet slecht en iedereen was tevreden. Alles gaat dicht Na de herfstvakantie steeg het aantal besmettingen en af en toe werd een klas naar huis gestuurd bij een positieve testuitslag. Geen probleem, ik klapte mijn laptop open en ging digitaal. Een enkele leerling deed zijn camera aan, de rest bleef donker. Na een korte uitleg, zette ik ze aan het werk. Ik had geen idee of ze de opdrachten maakten, maar je probeert wat. Half december ging ineens alles dicht. Het aantal besmettingen liep de spuigaten uit en er ontstonden problemen op de IC’s.

Door Anne van Meij Hoe combineer je schrijven met een gezin? Als thuisblijfmama, iemand die dus de hele tijd thuiszit om de kinderen te entertainen, heb je zeeën van tijd die je kunt spenderen aan je hobby’s en andere liefhebberijen. Het huishouden is zo gedaan, en in hun eerste jaar slapen die kleintjes toch het grootste gedeelte van de dag, daarna komt de peuterspeelzaal in zicht en na drie of vier keer knipperen gaan ze naar de basisschool. Het hele huis ligt vol met het mooiste speelgoed waarmee ze uren zoet zijn, en anders is er altijd nog wel een educatief filmpje te vinden op een van de vele schermpjes die een modern huishouden rijk is. Kortom: mama zijn is de ideale situatie om het beroep schrijver uit te buiten. Ik heb overigens die trein ergens gemist want na mijn bevalling was de structuur die zo fijn beschreven wordt in al die mama-to-be-brochures, hier totaal niet aan de orde. Maar dat terzijde. En voor wie de lockdown heeft meegemaakt in de gelukkige combinatie thuiswerken en kinderen, weet nu waarschijnlijk wel uit ervaring dat thuiswerken + kinderen het recept is voor een flinke partij stampvoeten, huilen en gillend op de vloer

door Sophia Drenth Fan van iemand zijn, ik vind dat altijd een beetje awkward. Tegelijkertijd is het leuk om te staan blozen als een tiener wanneer je het geluk heb om degene te ontmoeten die je bewondert. Aan de andere kant is er altijd het risico dat zo’n ontmoeting enorm tegenvalt, waardoor er nóg meer druk op zo’n moment komt te liggen. Ik herhaal: awkward! Jaren geleden pakten de grote uitgevers nog wel eens uit. Dan werd een beroemde schrijver overgevlogen als special guest op Elfia (Europa’s grootste kostuumevenement). Meestal was er dan ook een dag gereserveerd voor het afnemen van interviews. Die interviews vonden plaats in een gerenommeerd hotel aan de Herengracht in Amsterdam. Poepiechic allemaal. Omdat ik jarenlang actief ben geweest voor Holland SF (tegenwoordig HSF, het tijdschrift van het NCSF), heb ik daardoor een paar van mijn favoriete schrijvers kunnen interviewen. Met uitpuilende fietstassen vol boeken om te laten signeren en knikkende knieën langs de grachten fietsen, het blijven bijzondere herinneringen. De meester Eén schrijver is mij in het bijzonder bijgebleven. Ik was ruime tijd fan van zijn werk, maar dat hem ontmoeten zo’n grote impact op me zou hebben, had ik niet durven dromen. Clive Barker

Door Kaat de Kock Als jonge tieners verslonden mijn zus en ik romannetjes van de Boeketreeks. Je weet wel, van de liefdesromannetjes die je voor weinig geld kon kopen in de krantenwinkel en voor géén geld op de rommelmarkt. Waarom we die zo graag lazen? Geen idee. Ik denk dat het een combinatie was van hoe weinig moeite je moest doen en de (achteraf gezien totaal onrealistische) grafische seksscènes, iets wat ik in de jeugdboeken in de bib uiteraard niet terugvonden, en feelgoodromans, die bestonden toen nog niet (ja, zo oud ben ik intussen). ‘Weet je wat, zo’n romannetje schrijven, dat kan ik ook’, zei ik op een dag, toen ik een jaar of twintig was, tegen mijn zus. ‘Yeah right, bewijs het’, zei ze smalend. Veertien dagen later legde ik een berg papier voor haar neer, volgetypt op mijn elektrische typmachine (ja, zo oud dus). Nog een paar dagen later moest ze toegeven dat ik gelijk had. Ik had een volwaardige liefdesroman geschreven. En verbijsterend genoeg was daarmee de kous af. Ik had een leuk trucje gedaan, maar besefte niet dat het best een skill was, om zoiets te kunnen schrijven en dan nog in korte tijd. Want het

door Ina de Man Ook al schrijf ik al mijn hele leven – nu ja, sinds de lagere school – , heb ik me pas ergens rond 2014 toegelegd op het echte schrijfwerk. Hoewel ik de proto-versie van mijn eerste jeugdboek Ravenburcht zo’n dertig jaar geleden begonnen ben op vakantie in Frankrijk, schreef ik toch vooral thuis. Aan mijn bureau. In deze tijden van automatisering lijkt dat ook de meest logische plaats maar gewoonlijk werkt zo’n bureau of kantoor niet echt inspirerend. De eerste keer De eerste keer dat ik merkte dat schrijven op een andere plaats dan thuis inspirerend kan zijn, was toen ik voor mijn werk een week in San Francisco was. In het zakendistrict val je echt over de koffiehuisjes, merken als Starbucks, Cosco, Craftsman and Wolves, Philz Coffee, Illy en anderen staan zij aan zij. Al op de eerste dag merkte ik dat velen ervan bevolkt werden door mensen die daar gewoon met hun laptop aan het werk waren. Het geroezemoes van de gesprekken en de geluiden van de straat leken hen niet te storen, dus op een avond nam ik mijn laptop en trok naar John’s Grill, een gezellig eethuisje waar naar verluid Dashiell Hammett

Anne van Meij Een jaar geleden werd dat liedje hier grijsgedraaid. We zaten net een paar weken in de lockdown, deden enthousiast de knutselwerkjes die we via een speciale app lieten zien aan de juf, terwijl op de achtergrond Elly en Rikkert zongen over een klein ezeltje, een steen voor een graf, en een lente die weer kwam. Net als dat we hoopte dat het normale leven dat we kenden van voor de lockdown weer terug zou komen. Weer. De schrijvers onder ons weten hoe lastig het woordje ‘weer’ is, en waar je vooral in het begin van je schrijfcarrière op wordt gewezen als een van de vulwoordjes waar je wel zonder kan. Negen van de tien keer past het ook helemaal niet in de context. Neem bijvoorbeeld de zin ‘ik pakte het boek op en legde het weer neer’. Dat klinkt logisch omdat je het boek weer op z’n plek legt waar het al eerder lag, maar als je het boek niet eerder ook hebt neergelegd slaat dat woordje ‘weer’ in deze zin nergens op. Het suggereert immers dat het de handeling van het neerleggen is die je nog een keer doet. Jaja, taal is net zo ingewikkeld als het