Hamley's Blog

Door Pen Stewart Een eerste blogje voor op de Hamley Books-website. Laat me er maar meteen knallend invliegen, dacht ik. Laten we het maar eens hebben over hoe goed ik 2020 doorkwam, en die vreselijke lockdown en heel dat Corona-gedoe. Algauw sloeg de twijfel toe over hoe ik dat moest aanpakken. Tja, wat moest ik daarover gaan vertellen? Het ging eigenlijk goed. Ik schreef een nieuw boek. Twee zelfs! En ik mocht deel gaan uitmaken van deze fantastische  uitgeverij. Dat gebeurde allemaal in 2020, en het was goed! Meer nog: het waren grote stappen vooruit, en ik ben er immens dankbaar voor. Echter, zoals voor iedereen, zat er ook voor mij een zwarte keerzijde aan 2020. En als we het hebben over hoe iemand het vorige jaar is doorgekomen, dan gaat het eigenlijk hierover: wat is de balans? Balans Wegen de goede dingen die jou overkwamen op tegen de slechte dingen? Het probleem is, dat dit voor steeds meer mensen niet meer zo is. Toen de lockdown inging, gebeurde dat twee dagen voordat ik naar de tentoonstelling van Van Eyck kon gaan, in het museum voor schone kunsten in Gent. Maanden tevoren had ik mijn ticket geboekt. Nu ben ik

Door Lies Vervloet 17 februari. Dat was dit jaar de dag dat ik de lente voelde weerkeren. Het begon al meteen toen ik wakker werd. Want: het was al licht (tip 1), de vogeltjes floten (tip 2) en het was niet koud meer (tip 3). Enthousiast rolde ik richting bubbelgenoot.‘Het is lente!’ riep ik. ‘Voel je het?’‘Nee,’ kraakte hij. Waarmee hij eigenlijk bedoelde: Ik slaap nog – Wat ben je in hemelsnaam aan het doen!? (mijn liefste bubbelhubby is geen ochtendmens) Maar toen dus. Lente. De hele dag door bleef ik het voelen. Er zat een zekere lichtheid in de lucht, een vrolijkheid die zo eigen is aan het seizoen. Zelfs de tulp die sinds Valentijn onze tafel sierde, deed opeens extra haar best om open te bloeien. Voor wie het nog niet zeker wist – ja, ik ben dol op lente. Op de geur van natgeregende aarde. Op wild woekerend onkruid. Op die eerste dag dat je je jas niet meer aan hoeft of – beter nog – die akelig witte benen weer eens het zonlicht in kan nemen. Op buiten eten en glaasjes koele rosé. Heerlijk. En laten we wel wezen, corona doet de lente des te harder

Release Vandaag wordt Petra’s nieuwste uit de reeks Overstekers gereleased. Vijf jaar nadat Mirabel uit de magische wereld Aeterna is overgestoken heeft ze in de mensenwereld haar plekje gevonden. Als bemiddelaar voor andere Overstekers – wezens als faunen, waternimfen en ifrieten – sust ze conflicten waarbij hun bestaan aan het licht zou kunnen komen. Wanneer een van de Portalen op de mensenwereld wordt vernietigd heeft Mirabel geen andere keuze: ze moet terugkeren naar Aeterna om te achterhalen wat er gebeurd is. Aan het hof blijkt dat de verzegeling van het achtste Portaal scheuren vertoont, waardoor een nieuwe oorlog met de daimonen dreigt. De Koningin weigert echter in te grijpen en heeft zich uit de troonzaal teruggetrokken… Is Mirabels bemiddelaarstalent genoeg of moet ze een beroep doen op de gave die ze nooit had mogen aanvaarden? Koninklijke magie is de spannende ontknoping van de urban fantasy-reeks Overstekers. Wil je graag een gesigneerd exemplaar? Kijk dan zeker in onze shop, want misschien wil je ook wel een leuke sleeve of een beanie om je hoofd warm te houden tijdens het lezen.

Een paar weken geleden werd ‘Het woord van het jaar’ gekozen. Anderhalvemetersamenleving, is het woord van 2020, op de voet gevolgd door fabeltjesfuik en viruswappie.  Geen van deze woorden heeft een positieve lading. Een samenleving op anderhalve meter is niet iets waar veel mensen gelukkig van worden en ook een fuik vol fabeltjes lijkt me niet de plek waar het aangenaam vertoeven is. Mensen zal ik niet snel viruswappie noemen, als ik ze ook schat, liefje of beertje als koosnaam kan geven.  Voor mij dekken deze woorden ook helemaal niet de lading van 2020.  Natuurlijk, ik heb mijn mening en mijn gedachtes, sta niet achter elke besluit dat genomen wordt maar word door mijn werk in de zorg ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Ook ik heb collega’s ziek zien worden en zelfs zien overlijden. Zelf ben ik ziek geworden en heb nog lang restschade van het virus gehad en mijn longen zijn niet meer volledig herstelt.  Dat is een zorg die soms door mijn hoofd speelt. Maar het is geen verhaal dat ik graag en veelvuldig deel. Het past niet bij mij, omkijken. Net zomin als dat ik iemand ben die kijkt naar wat niet kan.  Ik kan nog