Een paar weken geleden werd ‘Het woord van het jaar’ gekozen. Anderhalvemetersamenleving, is het woord van 2020, op de voet gevolgd door fabeltjesfuik en viruswappie.  Geen van deze woorden heeft een positieve lading. Een samenleving op anderhalve meter is niet iets waar veel mensen gelukkig van worden en ook een fuik vol fabeltjes lijkt me niet de plek waar het aangenaam vertoeven is. Mensen zal ik niet snel viruswappie noemen, als ik ze ook schat, liefje of beertje als koosnaam kan geven.  Voor mij dekken deze woorden ook helemaal niet de lading van 2020.  Natuurlijk, ik heb mijn mening en mijn gedachtes, sta niet achter elke besluit dat genomen wordt maar word door mijn werk in de zorg ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Ook ik heb collega’s ziek zien worden en zelfs zien overlijden. Zelf ben ik ziek geworden en heb nog lang restschade van het virus gehad en mijn longen zijn niet meer volledig herstelt.  Dat is een zorg die soms door mijn hoofd speelt. Maar het is geen verhaal dat ik graag en veelvuldig deel. Het past niet bij mij, omkijken. Net zomin als dat ik iemand ben die kijkt naar wat niet kan.  Ik kan nog

Vond u het ook zo’n vreemd jaar? Ik alvast wel! Ik zag dit jaar ongelofelijke dingen, zowel in positieve als negatieve zin. Voor mij is 2020 een jaar dat ik niet snel zal vergeten. Het begon in het voorjaar. Plots waren de woorden Corona en Covid19 niet meer van het scherm te branden. Het nieuwe virus, waar we eind 2019 voor het eerst van hoorden, leek uit China te komen. En hoe is een mens dan? “Ach, het zal wel niet tot hier komen, wij hebben toch ook niet veel last gehad van de vogelgriep?’ Mis poes, op 13 maart ging België op slot. Nog niet helemaal, maar de maatregelen om die nieuwe vorm van een verkoudheidsvirus in de dijken waren iets wat we nog nooit hadden gezien. Wie kon moest van thuis werken. Kinderen bleven thuis van school en werden geacht de lessen te volgen via de computer. Niet-essentiële winkels gingen op slot en voor het eerst zag ik in mijn lokale supermarkt mensen naar buiten gaan met karrenvrachten vol pastasaus en toiletpapier. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom je in een crisis een jaarvoorraad toiletpapier in je kast moet hebben, maar het was blijkbaar een ding. Het tweede